Γράφει: Βέρα Κόκκαλη, φοιτήτρια Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών
Επιστημονικός Συνεργάτης
Μονάδα Εφηβικής Υγείας
Β΄ Παιδιατρική Κλινική Παν/μίου Αθηνών
Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. Κυριακού»
Ο πόλεμος είναι πάντα ένα θλιβερό γεγονός. Όπου συμβαίνει, η ζωή των ανθρώπων που τον βιώνουν παίρνει δραματική τροπή.
Όλα όσα θεωρούνται δεδομένα σε καιρό ειρήνης, γκρεμίζονται μπροστά στα μάτια όλων, προτού το συνειδητοποιήσουν. Οι καταστροφές είναι ανυπολόγιστες σε όλα τα επίπεδα... Οικογένειες που κάποτε ζούσαν ευτυχισμένες, τώρα βρίσκονται ξεκληρισμένες, και το χαμόγελο τους έχει αντικατασταθεί από τον θρήνο. Στη θέση όπου έβλεπε κανείς σπίτια, γεμάτα αναμνήσεις και αγαπημένα αντικείμενα, τώρα μόνο συντρίμμια από βόμβες. Ξαφνικά, η καθημερινότητα μετατρέπεται σε αιματηρό αγώνα ζωής και θανάτου. Ο πόνος σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ανείπωτος. Τι μεγάλη αδικία να θυσιάζονται αθώες ψυχές στο βωμό συμφερόντων...
Όπως μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς, είναι απόλυτα θεμιτό και λογικό, όσοι ζουν μέσα στην κόλαση του πολέμου, να επιχειρούν να αποδράσουν. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και αυτή τη στιγμή με τους χιλιάδες Σύριους πρόσφυγες που καταφθάνουν στην Ελλάδα κάθε μέρα. Οι άνθρωποι αυτοί, εγκατέλειψαν την πατρίδα τους όχι από προσωπική επιλογή, αλλά λόγω έλλειψης άλλης εναλλακτικής για την επιβίωσή τους. Γνωρίζουν πως αν μείνουν στον τόπο τους, μειώνονται αισθητά οι πιθανότητες να επιζήσουν. Έτσι, ρισκάροντας τη ζωή τους κατά τη μεταφορά τους, έχοντας προηγουμένως δώσει περιουσίες ολόκληρες γι’ αυτή, ερχόμενοι εδώ διεκδικούν το δικαίωμά τους στην ασφαλή ζωή και την αξιοπρέπεια.
Εμείς από τη δική μας πλευρά, έχουμε το ηθικό χρέος να καταλάβουμε και να αγκαλιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται σε τόσο δεινή κατάσταση χωρίς να φέρουν προσωπική ευθύνη. Ας δείξουμε αλληλεγγύη παρέχοντας τους ανθρωπιστική βοήθεια , και επιτέλους, ας πάψουμε να εθελοτυφλούμε ως κοινωνία απέναντι στα προβλήματα που μαστίζουν τον κόσμο. Ας γίνει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά η αλλαγή που θέλει να δει στους άλλους.
