Φωνές Εφήβων

Ξεκινώντας για να μιλήσω αναφορικά με ένα τόσο μεγάλο και πολυδιάστατο θέμα όπως είναι νευρική ανορεξία, θα ήθελα εκ των προτέρων να ξεκαθαρίσω κάποιες λανθασμένες πεποιθήσεις σχετικά με αυτή. Δυστυχώς γύρω από μια τόσο σοβαρή ψυχοσωματική ασθένεια της οποίας οι διαστάσεις χρόνο με το χρόνο μεγαλώνουν, έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα φόβου, αποκλεισμού, αποστροφής, απομάκρυνσης ακόμα και ρατσισμού προς τους πάσχοντες. Κατά την γνώμη μου, γι αυτό το δυσάρεστο κλίμα που κάθε άλλο παρά βοηθά τον ασθενή, φταίει η κακή φημολογία, η παραπληροφόρηση η ακόμα και η άγνοια. Έτσι λοιπόν θεωρώ σκόπιμο να απαντήσω σε κάποιες απλές ερωτήσεις στις οποίες κλήθηκα να απαντήσω και στον κοινωνικό μου περίγυρο ξεπερνώντας την νευρική ανορεξία.

 

Κατ' αρχήν η ασθένεια αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση κολλητική και κατά συνέπεια δεν μπορεί με κανένα τρόπο να βλάψει κάποιον εκτός από τον ίδιο τον πάσχοντα. Είναι λάθος να απομακρυνόμαστε από αυτόν βοηθώντας τον να απομονωθεί. Χρειάζεται βοήθεια και ψυχολογική στήριξη. Επιπρόσθετα θέλω να τονίσω -έχοντας δεχτεί διάφορες ερωτήσεις του τύπου: "καλά... και πώς δεν πεινούσες?? ή δηλαδή μια μέρα απλά σου κόπηκε η όρεξη??" και άλλα "παρεμφερή"- ότι ο όρος "ανορεξία", είναι αποπροσανατολιστικός και ίσως και αίτιος για τι ρατσιστική αντιμετώπιση την οποία συναντά η ασθένεια αυτή. Ένας ανορεκτικός, όχι απλά πεινάει...αλλά λιμοκτονεί! όντας νηστικός επί ώρες η ακόμα και ημέρες, ενώ παράλληλα επιβάλει τον εαυτό του σε επίμονη καθημερινή άσκηση και άθληση σε πλαίσια τα οποία βρίσκονται πολύ μακριά από τα επικίνδυνα όρια τις υπερκόπωσης. Θα μου πείτε τώρα λοιπόν..γιατί δεν τρώει τότε? Η απάντηση μου θα είναι ξεκάθαρη... Η τελειοθηρία, η ευστροφία, η χαρισματικότητα και κυρίως η πειθαρχία η αυτοκυριαρχία και ο αυτοέλεγχος είναι κοινά χαρακτηριστικά των ανορεκτικών. Έτσι έχει όχι απλά την θέληση αλλά και τι δυνατότητα στέρησης τροφής χρησιμοποιώντας την εξαιρετικά δυνατή αυτοκυριαρχία του, ενάντια στις βιολογικές του ανάγκες και ένστικτα τα οποία μάχονται να νικήσουν ένα πολύ δυνατό, μπερδεμένο όμως μυαλό... Μια άλλη απορία που ίσως να έχετε είναι αν κάποιος γίνετε ανορεκτικός ξαφνικά ή αν αυτό γίνετε σταδιακά.. Φυσικά κανένας δεν γίνετε ανορεκτικός από τι μια στιγμή στην άλλη. Η μετατροπή τις καλής διατροφής σε δίαιτα απώλειας βάρους και στέρησης τροφής και αυτή με την σειρά της σε ψύχωση γίνετε τόσο σταδιακά όσο και ύπουλα ώστε να γίνετε δύσκολα αντιληπτή από ανθρώπους καθημερινής συναναστροφής. Όταν το πρόβλημα φτάσει να είναι αντιληπτό ακόμα και από τον ίδιο τον πάσχοντα, σημαίνει πως είναι πασιφανές και καμιά φορά δυστυχώς ανεξέλεγκτο. Αυτό φυσικά δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να πανικοβάλει κανέναν, ούτε βέβαια να μας στρέψει στην αντίθετη κατεύθυνση της πολυφαγίας ή ακόμα και της παχυσαρκίας.... "Μέτρον άριστον" ....Κανένα άκρο δεν είναι καλό. Το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους είναι' αφού πρώτα ενημερωθούν οι ίδιοι από ειδικούς και αποκτήσουν σωστές και υγιής διατροφικές συνήθειες, να τις μεταφέρουν στα παιδιά τους βοηθώντας τα να δημιουργήσουν μια υγιή σχέση με την τροφή και την σίτιση.

Είναι όμως η ανορεξία απλά μια εκδήλωση τελειοθηρίας?? Η κάτι κρύβεται πίσω από αυτή? Η τελειοθηρία είναι απλά το φανταχτερό και παραπλανητικό περιτύλιγμα αυτής τις ασθένειας. Κάτω από αυτό βρίσκονται ψυχικά τραύματα, οικογενειακά προβλήματα, προσπάθεια για αυτογνωσία, υπαρξιακές αναζητήσεις, προβληματισμοί, απωθημένα και άλλα σχετικά τα οποία συνιστούν μια άλλη μάστιγα των καιρών μας... την κατάθλιψη... Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο αλληλοεξαρτώμενες είναι οι δυο αυτές παθήσεις.. η κατάθλιψη μπορεί να φέρει ανορεξία... και η ανορεξία κατάθλιψη... Γενικά ο ανορεκτικός βρίσκετε σε κατάσταση ψυχικής και σωματικής παρακμής. Η στήριξη και παρακολούθηση από ειδικούς είναι απαραίτητη. Όσο ο καιρός περνά χωρίς να κάνουμε κάτι, το πρόβλημα ριζώνει βαθιά και φτάνει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι τις καθημερινότητας του πάσχοντα αλλά και του χαρακτήρα του, παύοντας έτσι να το αντιλαμβάνεται ως πρόβλημα αλλά ως κομμάτι πλέον της προσωπικότητας του το οποίο γίνετε όλο και πιο δύσκολο να αφήσει πίσω ακόμα και αν αντιλαμβάνεται ότι τον καταστρέφει και ότι τον φέρνει όλο και πιο κοντά στο μοιραίο. Αποδέχεται την κατάσταση του και αφήνετε πλέον στην αδυναμία του να ελέγξει τον έντονο φόβο του για αλλαγή -καθώς έχει δημιουργήσει με τον καιρό μια τόσο αρνητική εικόνα για την αύξηση βάρους ώστε να είναι πλέον ο μεγαλύτερος φόβος του. Το σώμα του είναι τώρα πια το μέσο εκδήλωσης των συναισθημάτων του.

Κάποια ημέρα... πρόσφατα.. κάνοντας μια σχετική συζήτηση, η μητέρα μου με ρώτησε.. :"Μα είναι δυνατόν κάποιος να θέλει να είναι τόσο αδύνατος"? Η απάντηση είναι αναμενόμενη. Κατ' αρχήν ο πάσχοντας έχει διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού και της εικόνας του σώματος του. Επομένως δεν βρίσκεται σε θέση να κρίνει αν είναι πράγματι "επικίνδυνα αδύνατος και αδύναμος" η αν είναι απλά αδύνατος. Επεκτείνοντας, στο μυαλό του δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ελέγχει το βάρος του απόλυτα, και πως αν κάτι δεν πάει καλά θα είναι σε θέση να επανορθώσει.. Σε καμία περίπτωση όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο... Αντίθετα τον πραγματικό έλεγχο των πραγμάτων έχει η ψύχωση που εύκολα τον οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια που κανένας δεν θα ήθελα να περπατήσει. Επιπρόσθετα λανθασμένη εικόνα έχει και για την ποσότητα φαγητού την οποία καταναλώνει. Στα μάτια του οι μερίδες μοιάζουν τεράστιες και φυσικά η κατανάλωση τους απαγορευτική.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα τις νευρικής ανορεξίας είναι η ανεξήγητη αλλαγή του χαρακτήρα των ασθενών. Οι ανορεκτικοί σταδιακά απομονώνονται, αποκτούν επιθετική συμπεριφορά, έντονη εσωστρέφεια, απροθυμία συζήτησης (ειδικά σχετικά με θέματα διατροφής και σίτισης) καθώς και άκρως αμυντική στάση σε προτάσεις και συμβουλές. Όσον αφορά στην απομόνωση και εσωστρέφεια είναι χαρακτηριστικά τα οποία τον βοηθούν να λειτουργεί αποφεύγοντας κάθε είδους κοινωνικό έλεγχο ή κριτική ώστε να μην χρειαστεί να την αντιμετωπίσει. Η επιθετική συμπεριφορά που ίσως είναι και η σημαντικότερη αλλαγή του χαρακτήρα οφείλεται ΜΑΛΛΟΝ στον τεράστιο αυτοπεριορισμό και αυτό έλεγχο ο οποίος κυριολεκτικά "σπάει τα νεύρα" του ασθενή που τελικά αδυνατεί να αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις με ψυχραιμία ενώ παράλληλα ξεσπά στο στενό του οικογενειακό περιβάλλον γνωρίζοντας πως εκεί θα έχει την πιο "δεκτική και ήπια" αντιμετώπιση. Σε μια τόσο ευαίσθητη κατάσταση χρειάζεται πολύ προσεκτικό και σωστό χειρισμό από ανθρώπους που ειδικεύονται στην αντιμετώπιση τέτοιον περιστατικών.

Καταλήγοντας, μια βασική και ίσως η κυριότερη ερώτηση που θα μπορούσε να ειπωθεί, είναι το τι πραγματικά οδηγεί έναν άνθρωπο και πόσο μάλλον έναν έφηβο στην αυτοκαταστροφή.. Είναι η αίσθηση του ανικανοποίητου? Η ανάγκη του να δηλώσει την παρουσία του, να διαμαρτυρηθεί...? Η ανακάλυψη και δοκιμή των προσωπικών του ορίων και αντοχών? η άρνηση του να συμβιβαστεί με οτιδήποτε τον δυσαρεστεί ακόμα και αν αυτό είναι η εικόνα του ίδιου του του εαυτού? Η ψευδαίσθηση ότι δεν παθαίνει τίποτα και πως αν τελικά πάθει θα το αντιμετωπίσει εύκολα? Όπως εύκολα ελέγχει τον εαυτό του και χειρίζεται αυτούς που τον αγαπούν? Για εμένα είναι όλα αυτά και άλλα πολλά... Τα οποία διαφέρουν φυσικά από περίπτωση σε περίπτωση... Για αυτό το λόγο ίσως είναι ό,τι πιο δύσκολο να προσδιορίσουμε από που προέρχεται και από που πηγάζει αυτό το θηρίο που οι γιατροί σήμερα ονομάζουν anorexia nervosa.

 

My story....

Ο Βασίλης δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο.. Τίποτα το ξεχωριστό... Είναι ένα τυπικό παιδί που ζει στα Δυτικά προάστια τις Πρωτεύουσας.

Από μικρός είχα πολλές ασχολίες.. Πολυτάλαντος γαρ!! (σύμφωνα με τι μαμά..) Στο ιστορικό μου έχω συμμετοχές σε αθλητικούς ομίλους μπάσκετ, volley, ποδόσφαιρο, ping-pong, ενόργανη γυμναστική, χορό ακόμα και σκάκι, ιππασία, ζωγραφική καθώς και τεράστια αγάπη για τι μουσική και το θέατρο. Για πολλά χρόνια ήμουν μέλος τις δημοτικής χορωδίας τις πόλις μου, παίζω drums, κιθάρα ενώ είμαι και μέλος τις φιλαρμονικής του δήμου μας. Συμμετέχω από μικρή ηλικία σε μουσικά συγκροτήματα και έχω δώσει αρκετές συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις ακόμα και στο εξωτερικό (όταν ήμουν μόλις 12 ετών) ενώ έχω συνεργαστεί και με την εκπαιδευτική τηλεόραση της et1. Ζώ σε πολυκατοικία, έχω κοντά μου ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν... 2 υπέροχους γονείς, έναν απίστευτο αδερφό και καλούς φίλους.. ΟΜΩΣ... Δεν ήμουν ευτυχισμένος...... Κάποιες φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.. Η χαρά και η ευτυχία του καθενός πηγάζει από μέσα του... Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.. παρά πραγματική θέληση. Είναι πολύ δύσκολο και ταυτόχρονα απίστευτα απλό το να βρείς την ευτυχία...[]

Κατά τι γνώμη μου.. δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία... Καθώς δεν υπάρχουν ούτε ιδανικές συνθήκες σε αυτό τον κόσμο ούτε σταθερές καταστάσεις...[] "φανταζόμαστε πως η ευτυχία είναι εκεί που δεν είμαστε. Γι αυτό στον κόσμο υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι" όπως είπε και ο Αντονιόνι. Η Ευτυχία ίσως είναι η ανακούφιση μετά από κάθε κακό.. Η αίσθηση τις ασφάλειας και τις ευημερίας.. Η ξεγνοιασιά και ο έρωτας..[] Το πραγματικό επίτευγμα για όλα αυτά.. είναι να αλλάξεις τον τρόπο που κοιτάς τι ζωή.. την ανηφόρα η το μισό άδειο ποτήρι... Να αντιμετωπίζεις την κακή κριτική με χαμόγελο και κατανόηση.. να συγχωρείς.. για να σε συγχωρέσουν.. Οι δυσκολίες να σε κάνουν καλύτερο.. και η κάθε μιά, να σε προετοιμάζει για την επόμενη... Να νιώθεις πλούσιος και ας μην είσαι.. Να αγαπάς.. για να αγαπηθείς.. Να ζεις σαν βασιλιάς....με λίγα...[]... τότε... θα νιώσεις ευτυχής..

Παρ' ότι λοιπόν δεν μου έλειπε κάτι, κατά τα τελευταία προεφηβικά και τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια ήμουν ένα βαθιά θλιμμένο παιδί.. Μόνιμα γύριζε στο μυαλό μου αυτή η λέξη που λατρεύουν τα μικρά παιδιά και οι μεγάλοι επιστήμονες και φιλόσοφοι:......."ΓΙΑΤΙ"........Όταν στα "γιατί" σου μπορείς να δώσεις απάντηση τότε η ένταση εκτονώνεται και αποκτάς γνώση... Όταν όμως δεν μπορείς... και το πιο δύσκολο να συλλάβεις... είναι ότι δεν είσαι εσύ αυτός που δεν μπορεί να δώσει μια ικανοποιητική απάντηση... αλλά κανείς...[] Άλλοι βρίσκουν απαντήσεις στη Θρησκεία.. άλλοι βρίσκουν στην επιστήμη η ακόμα και την παραφυσική...[] εγώ...απογοητευτικά... πανικοβλήθηκα... ένιωθα ανασφαλής.. ευάλωτος.. κενός.. και τίποτα δεν μπορούσε να γεμίσει την ζωή μου... "Έχω πρόβλημα!" έλεγα πάντα.. δεν ξέρω πως να συμβιβάζομαι!.. δεν ξέρω πως να αγνοώ θέματα που με αφορούν...-όταν ήμουν πιο μικρός έλεγα στον μπαμπά μου..."μπαμπά... είμαι ελαττωματικός..." εκείνος απαντούσε..."γιατί παιδί μου το λες αυτό??" και έλεγα πως απλά... όταν δεν έχω προβλήματα να με ταλαιπωρούν... απλά βρίσκω..[εύκολα]... εκείνος γελούσε.. Εγώ όμως το εννοούσα... Έτσι λοιπόν με τον καιρό, η θλίψη και ο προβληματισμός έγινε χαρακτηριστικό τις προσωπικότητας μου.. Το οποίο μπορώ να πω πως σχεδόν αγάπησα.. Δεν έμοιαζα με τα άλλα παιδιά.. Δεν γελούσα όμως σαν αυτά.. Μου ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να συζητήσω τα θέματα που με απασχολούσαν με τον οποιοδήποτε.. Δεν ήθελα να τον στενοχωρήσω... να του δείξω αυτό που (κατά την γνώμη μου) αγνοούσε.. Άλλωστε δεν πίστεψα ποτέ πως κάποιος θα καταλάβει γιατί με απασχολούν όλα αυτά... (άκουσε εκεί... ποιός είμαι εγώ... και τι κάνω εδώ..?.. τι θα γίνει μετά... εδώ ο ολυμπιακός έχασε 3-1!!). Ποτέ όμως δεν άφησα να φανεί πως υπάρχει πρόβλημα... Ζούσα την ζωή μου κανονικά και όλα φαίνονταν φυσιολογικά... ώσπου.. άρχισα να κατηγορώ τη εαυτό μου για την κατάσταση μου... Η εικόνα που αντίκριζα στον καθρέπτη σταμάτησε να με ικανοποιεί.. Η ανασφάλεια και ο φόβος μου δεν καθρεπτιζόταν σε αυτόν.. Η ανάγκη μου να ανακαλύψω τα όρια μου.. το ποιός είμαι εγώ... ποίες είναι οι αντοχές μου και πόση δύναμη έχω.. με έστρεψε σε έναν δρόμο αλλαγής... αλλαγής αυτής τις εικόνας που δεν εξέφραζε τον χαοτικό εσωτερικό μου κόσμο... Έτσι λοιπόν άρχιζα να αλλάζω.. και να πειραματίζομαι... Αυτό όμως που κατά την γνώμη μου απεικόνιζε καλύτερα τον Βασίλη ήταν τελικά ακραίο...

Δεν κατάλαβα πώς από την φυσιολογική σίτιση.. έφτασα να τρέφομαι με λίγα μήλα και γάλα... Οι πρώτες αντιδράσεις.. ήταν μάλλον ικανοποιητικές.. η φράση "κάτι δεν πηγαίνει καλά" ήταν γραμμένη σε όλα τα περίεργα βλέμματα που έπεφταν πάνω μου... Πολλοί με πλησίασαν για να μάθουν τι έχω... και να προσφερθούν να βοηθήσουν.. όμως ήταν πολύ αργά... ήμουν πλέον έρμαιο τις αυτοκυριαρχίας μου η οποία λειτουργούσε καταστροφικά εναντίον μου.. η άθλια ψυχολογική κατάσταση που επιδεινωνόταν με την σωματική αδυναμία μου και την νοητική μου δυσλειτουργία δεν μου άφηνε περιθώρια γυρισμού... Κάθε μέρα ήταν πιο δύσκολη... Η πρώτη φράση σε κάθε σελίδα του ημερολογίου μου ήταν.. "δεν αντέχω άλλο.." και το εννοούσα... ήταν θέμα χρόνου... το βάρος μου ήταν τότε 50 κιλά... ενώ δεν ήξερα πως θα πέσω πολύ πιο χαμηλά... Οι δυνάμεις μου, ψυχικές και σωματικές ήταν πλέον οι ελάχιστες για να ζήσω, τo βάρος μου συνεχώς μειωνόταν 49..48...47.. η κούραση ήταν απίστευτη... Παρακαλούσα να έρθει η ώρα να κοιμηθώ... και τον Θεό να μου δώσει δύναμη να συνεχίσω...[] Ο πόνος στα κόκαλα μου ήταν φρικτός.. όμως τίποτα δεν με πτοούσε... το μυαλό είναι πολύ δυνατότερο από το σώμα... η συμπεριφορά μου είχε αλλάξει δραματικά... είχα γίνει οξύθυμος και επιθετικός... ενώ παράλληλα έτοιμος να αντικρούσω και να επιχειρηματολογήσω απέναντι σε κάθε συμβουλή η σύσταση... Τα αυτιά μου ήταν κλειστά... καθώς και τα μάτια μου... Έβγαινα να περπατήσω γνωρίζοντας πως πρέπει να έχω πάνω μου ταυτότητα ώστε να διαβάσουν τα στοιχεία μου όταν λιποθυμήσω από την αδυναμία..[] Το ήξερα, ναι... αλλά δεν με σταματούσε..[] σταδιακά.. σταμάτησα να αισθάνομαι το αριστερό μου πέλμα... δεν με ένοιαξε... αργότερα έχασα ένα 70% τις ακοής μου... ήμουν κοντά... αλλά όχι όσο θα έφτανα...

Ήταν Πέμπτη... 2 Απριλίου 2009... Με την βοήθεια τις Μονάδας Εφηβικής Υγείας και την συγκατάθεση των γονιών μου, νοσηλευτικά στο νοσοκομείο παίδων Αγλαΐα Κυριάκου...[] Τίποτα δεν άλλαξε... σε 6 ημέρες το βάρος μου μειώθηκε κατά 7 ακόμα κιλά φτάνοντας τα 40.... Δεν είχα πρόβλημα να κάνω το οτιδήποτε! Ακόμα και να παίξω μπάσκετ... Μόνο που... αυτό που με εμπόδιζε... ήταν.... ότι δεν μπορούσα όταν ξυπνούσα να σηκωθώ από κρεβάτι μου... τα πόδια μου ήταν βαριά... και αδύναμα... η φωνή μου μετά βίας έβγαινε τα χείλη μου.. δεν άκουγα σχεδόν καθόλου... μόνο βουβούς ήχους.. ...ακόμα και τότε δεν παραδέχθηκα πως φταίει η αρρώστια.. όταν κατάφερνα να σηκωθώ... μοίραζα καραμέλες στους γονείς των άρρωστων παιδιών... λίγη γλύκα από εκείνη που δεν γευόμουν εγώ... λίγη ευχαρίστηση από εκείνη που δεν είχα... ως απάντηση, το χαμόγελο τους.. κρύβοντας ένα βλέμμα λύπησης για μένα.. Ο καιρός περνούσε.. είχα μέρες να μιλήσω στους γονείς μου.. δεν μπορούσα να συγχωρέσω το ότι δέχθηκαν να κάνω εισαγωγή... Κάθε μέρα με αντίκριζαν με χαμόγελο και βουρκωμένα μάτια... Σαν να μου έλεγαν.. γιατί το κάνεις αυτό στο παιδί μας??? με τόσο πολύ αγάπη.. Μια Τρίτη είδα φίλους.. ήρθαν να με δούν.. Δεν ήξεραν τι να περιμένουν.. μάλλον δεν ήταν καλά προετοιμασμένοι.. Ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου τα χαμόγελα έσβησαν και τα βλέμματα πάγωσαν.. κάποιοι δάκρυσαν..[] κάποιοι με αγκάλιασαν..[] Οι μέρες κυλούσαν.. στο διπλανό κρεβάτι έρχονταν και έφευγαν παιδιά.. Ήρθε το Πάσχα..[] εγώ ήμουν στο 2.01.. Οι οδηγίες των γιατρών ήταν σαφείς: "δεν θα περπατάει πολύ.. δεν θα κατεβαίνει σκαλιά.. δεν θα μένει πολύ ώρα όρθιος.."[] εκείνο το Πάσχα.. Δεν είδα το Άγιο Φως.. Φανταζόμουν τον κόσμο που το περίμενε στην εκκλησία.. και εμένα να είμαι κάπου εκεί μαζί τους.. το ήθελα πολύ.. άκουσα τις φωνές των παιδιών και τους γονείς να γιορτάζουν την Ανάσταση του Χριστού.. και είδα λαμπάδες...[..] δεν άναψα όμως.. Ο μπαμπάς μου ήταν απίστευτα εξαντλημένος και το ψυχολογικό βάρος τον κατέστρεφε..Οι γονείς μου έφερναν δώρα, καραμέλες, τηλεόραση, ηχεία.. φωτογραφίες...

Ύστερα από 10 περίπου ημέρες ο πατέρας μου ανέλαβε μετά από αίτηση των γιατρών την επίβλεψη τις σίτισης και τις κίνησης μου...[] Έτρωγα μαζί του και στο τέλος έγραφα την ποσότητα τις κάθε τροφής που κατανάλωσα... "ένα μήλο... μια μερίδα ψωμί... ρύζι....." δεν θα το ξεχάσω ποτέ... Εκείνος μετρούσε το πόσο έχω κινηθεί και έκρινε αν έπρεπε να ξεκουραστώ... (μία παρένθεση εδώ.. υπάρχουν κάποιες εικόνες καρφωμένες στο μυαλό μου από τότε που τα βράδια με κάνουν να ιδρώνω στον ύπνο μου τις οποίες δεν θα ξεχάσω, δικαιολογήσω ή συγχωρήσω ποτέ) Οι εξετάσεις μου ήταν ανησυχητικές... δεν χρειαζόταν να μου πουν πως δεν έχω πολύ καιρό... το έβλεπα στα μάτια των γονιών μου... Μια νύχτα... ξημερώματα... σιγά σιγά γλίστρησα έξω από τον θάλαμο του νοσοκομείου προς τον χώρο επισκεπτών... Η εικόνα που αντίκρισα ήταν σοκαριστική ο μπαμπάς μου ήταν ξαπλωμένος πάνω σε μια πολυθρόνα με το κουστούμι που φοράει συνήθως στη δουλειά... φαινόταν πραγματικά καταρρακωμένος... γύρισα στο δωμάτιο... και κοιτάχτηκα στον καθρέπτη... "πώς είμαι έτσι" σκέφτηκα... Για μια ακόμη φορά η εικόνα που έβλεπα δεν αντιστοιχούσε
στον Βασίλη... όμως αυτή τι φορά έπρεπε να αλλάξω τον εαυτό μου για ΕΜΕΝΑ... έπρεπε επιτέλους να δώσω αξία στον Βασίλη... Αυτοί που τον αγαπούν... δεν μπορεί να έκαναν όλοι λάθος!!.. έπρεπε να προσπαθήσω.. Έπρεπε για μια ακόμη φορά να δείξω πως τον έλεγχο τον έχω εγώ.. και να επιστρέψω στη ζωή.. Εκείνο λοιπόν το βράδυ... ίσως ήταν και το βράδυ που πάρθηκε μια μεγάλη απόφαση.. Άνοιξα το συρτάρι που είχε τα πράγματα μου έβγαλα ένα στυλό και ένα χαρτάκι και έγραψα..."ΤΕΛΟΣ"... το κόλλησα στο κρεβάτι σε τέτοιο σημείο ώστε να το βλέπω κάθε πρωί που ξυπνάω και αποκοιμήθηκα... Την άλλη μέρα ξύπνησα χαμογελαστός... Τίποτα και όλα είχαν αλλάξει μέσα μου... Είπα στον πατέρα μου..."μπαμπά... τράβηξε τον γιο σου μερικές φωτογραφίες..." εκείνος δεν αρνήθηκε... "από εδώ και μπρός όλα έχουν αλλάξει.." πρόσθεσα.. Συνέχιζα να γράφω χαρτάκια στο εαυτό μου ώστε να τον ενθαρρύνω να πολεμήσει.. Να είναι δυνατός.. και να του θυμίσω πόσο πολύτιμο είναι το δώρο τις ζωής.. Από εκείνη την μέρα και κάθε μέρα δίνω έναν αγώνα μέσα μου... Για να χαμογελάω λίγο περισσότερο.. για να βλέπω.. Κατηφόρα και όχι ανηφόρα και αν δω ανηφόρα.. Θα είναι για καλό... Ξέρω πως να ανεβαίνω.. Έχω ανεβεί βουνά!!... Όσο για το τι έγινε μετά.. Παραδόξως το βάρος μου δεν επανήλθε ούτε στο ελάχιστο... Ο οργανισμός μου είχε τεράστιες ελλείψεις που έπρεπε να καλύψει.. Ήμουν όμως πολλές ημέρες στο νοσοκομείο και αυτό δεν βοηθούσε καθόλου την ψυχολογία μου... Ύστερα από συζητήσεις με την εξαιρετική κυρία Τσίτσικα και την αγαπημένη μου κυρία Μεγαλογένη η οποία με βοήθησε απίστευτα στην πορεία μου.. αποφασίστηκε να πάρω εξιτήριο και να είμαι υπό στενή παρακολούθηση από τη ΜΕΥ και τους γονείς μου εσώκλειστος επί πολλές μέρες έως ότου είμαι σε θέση να βγώ από το σπίτι.. Οι καιρός που ακολούθησε ήταν πραγματικά εφιαλτικός.. πονούσα τόσο πολύ βαθιά μέσα μου προσπαθώντας να νικήσω αυτό το θηρίο.. που ξεσπούσα σε λυγμούς και κρίσεις ξανά και ξανά κατά τι διάρκεια τις ημέρας... Μόλις τα μάτια μου στέγνωναν.. χαμογελούσα περήφανα... "Μια ακόμα νικημένη μάχη" σκεφτόμουν... Νίκησα πολλές μάχες και αυτό φυσικά έγινε επιτέλους φανερό και στο σώμα μου.. το βάρος μου αυξανόταν κατά 1-2 κιλά την εβδομάδα ενώ όλα είχαν αλλάξει όπως υποσχέθηκα εκείνη την μέρα στο νοσοκομείο.. ύστερα από 4 μήνες ήμουν 60 κιλά.. σαν ανταμοιβή για την τεράστια προσπάθεια μου, ήταν οι καλοκαιρινές διακοπές! Τις οποίες απόλαυσα και ευχαριστήθηκα, όμως.... αυτό που κέρδισα πραγματικά... βγαίνοντας από την anorexia nervosa.. δεν ήταν κανένα δώρο που μπαίνει σε σακούλα ή αγοράζετε με χρήματα.. ή προσφέρεται έτσι απλά.. Το δώρο μου.. ήταν το ότι άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο κοιτώ την ζωή.. τώρα πια την κοιτάζω στα μάτια.. χαμογελάω.. και δίνω την αγάπη μου σε όλο τον κόσμο...
δεν είμαι τρελός... απλά... που και που.... ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ :)

Για τα παιδιά που αυτή τι στιγμή δίνουν τις δικές τους μάχες για να ξαναζήσουν ευτυχισμένα.. Και εκείνα τα παιδιά που θα τις δώσουν στο μέλλον.. Εύχομαι κουράγιο.. Δύναμη.. Υπομονή.. Και είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά..Εγώ θα είμαι δίπλα τους.. Για να τα ακούσω και να είναι σίγουρα πως μπορώ να τα καταλάβω και να νιώσω τον πόνο και τον φόβο τους... Όπως εμένα άλλα παιδιά που έχουν γίνει καλά.. Με αγκάλιασαν και μου έδωσαν ελπίδα...
Όταν ένιωσα πως όλα έχουν τελειώσει για εμένα.. Τώρα πια ξέρω πως και αυτά πόνεσαν μαζί μου..