Φωνές Εφήβων

Ονομάζομαι Μιχαηλίδου Μαριαρίνα, είμαι 16 χρονών και πηγαίνω στην πρώτη τάξη του Λυκείου. Όπως καταλαβαίνετε και από την ηλικία, το ταξίδι μου προς την ενηλικίωση έχει αρχίσει και πιστέψτε με το έχω νιώσει μ' όλες μου τις αισθήσεις. Όλες αυτές οι ψυχικές και σωματικές αλλαγές που βιώνω σχεδόν καθημερινά μ' έχουν κάνει να συνειδητοποιήσω πως έχω μπει για τα καλά σε αυτή τη χαοτική για μένα κατάσταση που λέγεται ΕΦΗΒΕΙΑ. Νεύρα, ένταση, κλάματα, ξεσπάσματα θυμού και πολλά-πολλά εκνευριστικά σπυράκια είναι οι συχνότεροι επισκέπτες μου. Πράγματα, όπως οι σχολικές υποχρεώσεις, που παλαιότερα μπορούσα να τις υπομείνω, τώρα πια με κουράζουν. Θέλω να ξεφύγω απ' αυτές, να μάθω τη ζωή όχι μέσα από ασκήσεις γεωμετρίας και αρχαίων αλλά από δραστηριότητες που δε θα με βάζουν στη ρουτίνα και το άγχος και στις οποίες θα συμμετέχω επειδή το θέλω και όχι επειδή πρέπει να το κάνω.

Σε μια περίοδο της ζωής μου που είμαι γεμάτη αμφιβολίες, ανασφάλειες και ερωτηματικά σίγουρα έχω την ανάγκη να μιλήσω με κάποιον. Να κουβεντιάσω για θέματα σημαντικά για την ηλικία μου, για τη φιλία, τον έρωτα. Γονείς, φίλοι, συγγενείς, που ξέρω ότι μ' αγαπούν, πολλές φορές νιώθω πως δεν με καταλαβαίνουν κι έτσι γίνονται από ακροατές του προβλήματος μέρος αυτού.
Μέσα σ' όλες αυτές τις ψυχικές αναταραχές έχω και τις όλο και περισσότερες απορίες που μου γεννιούνται καθώς βλέπω το σώμα μου να αλλάζει. Θέλω να ενημερωθώ για όλες αυτές τις αλλαγές, για πιθανές αρρώστιες και πως μπορώ να προφυλαχθώ απ' αυτές, να γνωρίσω το σώμα μου, να καταλάβω τι του συμβαίνει, να το αγαπήσω. Ο καταλληλότερος άνθρωπος που θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματά μου αυτά ίσως να είναι ένας γιατρός. Το κακό όμως με μένα, αυτή την περίοδο της ζωής μου, είναι ότι δεν θέλω κάποιον ειδικό ο οποίος απλά θα κάνει τη δουλειά του, αλλά κάποιον που θα με αντιμετωπίσει σαν ξεχωριστή οντότητα, σαν τη Μαριαρίνα και όχι σαν έναν ασθενή.
Για να σας βοηθήσω να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας φέρω ένα παράδειγμα μιας εξέτασης που έκανα πρόσφατα σ' ένα νοσοκομείο κι ένιωσα σχεδόν ''ανύπαρκτη''. Πήγα σ' ένα νοσοκομείο που ειδικεύεται στις δερματολογικές παθήσεις για κάτι σημάδια που εμφανίσθηκαν στην πλάτη μου μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Μετά από κάποια λογική αναμονή, μπήκαμε με τη μητέρα μου σ' ένα από τα πολλά ιατρεία που βρισκόταν στην αίθουσα. Εγώ μπήκα με τη διάθεση να συζητήσω, να μάθω τι είναι αυτά τα σημάδια, να ρωτήσω πώς μπορώ να αντιμετωπίσω την ακμή και γενικότερα να λύσω κάποιες απορίες μου. Μέσα στο ιατρείο συνάντησα τρεις γιατρούς οι οποίοι συνέχιζαν να συζητούν σαν να μην υπήρχα εγώ. Όταν επιτέλους με είδαν με ρώτησαν τι έχω κι εγώ άρχισα να τους λέω. Ο γιατρός καθόταν στην καρέκλα του κι εγώ μπροστά από το γραφείο του. Η εξέταση γινόταν από απόσταση. Κάποια στιγμή μου λέει: «Άντε πιο γρήγορα, έχουμε κι άλλους ασθενείς να δούμε.». Πάγωσα και θύμωσα την ίδια στιγμή. Τελικά η εξέταση κράτησε γύρω στα τρία λεπτά και στο διάστημα αυτό η συζήτηση που γινόταν πριν μπω εγώ στο ιατρείο συνεχιζόταν. Βγαίνοντας από το ιατρείο ήμουν γεμάτη θυμό κι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Καταλαβαίνω ότι οι ασθενείς ήταν πολλοί και η πίεση μεγάλη αλλά αυτή τη συμπεριφορά εγώ την εξέλαβα ως αδιαφορία.
Μετά από μικρό χρονικό διάστημα κι ενώ η ανάγκη για να λύσω τις απορίες μου αλλά και να μιλήσω σε κάποιον όλο και μεγάλωνε, η μητέρα μου έμαθε και με ενημέρωσε για τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου Παίδων ''Αγλαΐα Κυριακού''. Θεώρησε καλό να μου κλείσει ένα ραντεβού, αφού το γεγονός ότι γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων βρίσκονται στον ίδιο χώρο μας διευκόλυνε πάρα πολύ. Το πρώτο μου ραντεβού στη μονάδα ορίστηκε με την παιδίατρο. Όταν πήγα εκεί το περιβάλλον ήταν πολύ φιλικό. Η πρώτη μου συνάντηση με την παιδίατρο που με είχε αναλάβει, την κυρία Τσίτσικα, κράτησε πολύ ώρα. Άλλα παιδιά περίμεναν στην αίθουσα αναμονής και η συζήτηση-εξέταση ορίσθηκε να συνεχισθεί σ' ένα επόμενο ραντεβού. Βγαίνοντας από τη μονάδα ένιωθα πως βρήκα επιτέλους αυτό που ήθελα. Κάποιον στον οποίο μπορώ να μιλήσω, να μου δώσει συμβουλές, να τον εμπιστευθώ και να τον νοιώσω κοντά μου. Ένα άλλο γεγονός που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι τα ραντεβού κλείνονταν σύμφωνα με το πότε μπορούσαν τα παιδιά.
Στη συνέχεια γνώρισα την ψυχολόγο, την κυρία Φρέσκου, η οποία με βοήθησε να βάλω σε μια τάξη τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου έτσι ώστε να περάσω αυτήν την περίοδο της ''δεύτερης γέννησης '' , όπως λέει ο Ρουσσό, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
Ένιωσα και νιώθω οικεία σ' αυτό το περιβάλλον, με ξέρουν με τ' όνομά μου. Μ' αρέσει να πηγαίνω εκεί γιατί αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται με τις επιτυχίες μου και τις χαρές μου και με βοηθούν στις δύσκολες στιγμές. Έχω μιλήσει για τη Μονάδα σε όλες μου τις φίλες και αρκετές απ' αυτές έχουν ξεκινήσει να πηγαίνουν.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους εργάζονται στη Μονάδα Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου Παίδων ''Αγλαΐα Κυριακού'' και ιδιαίτερα την κυρία Τσίτσικα και την κυρία Φρέσκου που με βοήθησαν και με βοηθούν σε αυτή τη μεγάλη περιπέτεια που λέγεται εφηβεία.

Σας ευχαριστώ πολύ
Μαριαρίνα Μιχαηλίδου

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.