Φωνές Εφήβων

Την εφηβεία θα την χαρακτήριζα ως έναν αγώνα του εφήβου με σκοπό την ανεξαρτητοποίηση και αποδέσμευσή του από την οικογένεια. Πολλές φορές, όμως, η αναγκαία αυτή απομάκρυνση σε φοβίζει επειδή σκέφτεσαι πως πρέπει πια να προστατεύεις τον εαυτό σου μόνος σου αλλά και λόγω της άγνοιας για τον έξω κόσμο πόσο μάλλον για τον εσωτερικό κόσμο του ίδιου του εφήβου.

 Τον ψυχικό. Δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις πως μεγαλώνεις και γίνεσαι σαν τους άλλους ενήλικες. Ειδικά αν έχεις πληγωθεί από αυτούς χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν, δεν δέχεσαι τη φυσιολογική σου ανάπτυξη και προσπαθείς να μείνεις για πάντα παιδί ώστε να μην τους μοιάσεις.
Οι γονείς είναι αυτοί που θα πρέπει να απελευθερώσουν τα παιδιά από τα δεσμά τους αλλά τις περισσότερες φορές δεν το θέλουν ή το κάνουν με λάθος τρόπο. Μπορεί να μην τους δείχνουν εμπιστοσύνη, να είναι υπερπροστατευτικοί και αυστηροί και να βάζουν τα ίδια τα παιδιά ανάμεσα στους τσακωμούς τους. Έτσι δημιουργούνται παιδιά με προβλήματα που καταφεύγουν στο κάπνισμα, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τις μηχανές για να νιώσουν πως κάποιος τους προσέχει αλλά και να σκεπάσουν το πρόβλημά τους.
Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητη κατά τη γνώμη μου, η ύπαρξη ομάδων ενημέρωσης γονέων αλλά και ειδικών ανθρώπων που να ξέρουν να χειρίζονται την εφηβική ηλικία ώστε να καταλάβει ο έφηβος πως μπορεί πάντα να βοηθηθεί από ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά γι'αυτόν, να τονίσουν τις ικανότητές του και να του δείξουν τον τρόπο με τον οποίο δεν θα είναι θύμα κανενός , αλλά άρχοντας του εαυτού του και με πολλά οράματα για το καλό του ίδιου και των συνανθρώπων του. Δυστυχώς στην Ελλάδα, όσον αφορά τους εφήβους δεν υπάρχει κανένα ειδικό κέντρο για αυτούς και την πρόληψη, παρά μόνο η καινούρια Μονάδα Εφηβικής Υγείας.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση που προσπαθώ να πιστέψω είναι το φιλικό κλίμα που επικρατεί μεταξύ γιατρών και εφήβων. Είναι κάτι που με βοηθάει να τους εκμυστηρεύομαι ό,τι με προβληματίζει. Δυστυχώς, τα παιδιά που επισκέπτονται τη ΜΕΥ είναι πάνω από 1000 και καθημερινά αυξάνονται.
Στη χώρα μου, κλείνοντας, θα επιθυμούσα να ιδρυθούν και άλλες μονάδες γιατί υπάρχουν παιδιά που τις έχουν πραγματικά ανάγκη και δεν γίνεται στην κυριολεξία να σωθούν αλλιώς. Αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με τη οικονομική ενίσχυση από το κράτος για το σκοπό αυτό. Κι αν αυτό έλεγε πως δεν υπάρχουν θα πρότεινα να σταματήσει η σπατάλη χρημάτων σε άλλους άχρηστους τομείς. Ακόμα, θα ήθελα να δηλώσω το θυμό μου για τις διαφημίσεις της ελληνικής τηλεόρασης, οι οποίες διαμορφώνουν λάθος πρότυπα δείχνοντας για παράδειγμα τους άντρες να απολαμβάνουν μπλε γιαούρτι και τις γυναίκες πράσινο με μειωμένα λιπαρά, στέλνοντας το μήνυμα πως αυτές είναι που πρέπει να στερούνται τις απολαύσεις της ζωής ενώ οι άντρες να μην έχουν καθόλου τύψεις. Για εμένα όμως οι άντρες μπορεί να μην είναι ίσοι με τις γυναίκες αλλά είναι και πρέπει να είναι ισότιμοι.
Θέλω να ευχαριστήσω τους γιατρούς που με βοήθησαν και που συνεχίζουν να με βοηθούν ακόμα κι όταν κάνω πίσω και τους ζητάω να έχουν πάντα τη δύναμη να νοιάζονται και να βοηθούν άλλους ανθρώπους.