Φωνές Εφήβων

Είναι κοινώς γνωστό ότι ο άνθρωπος είναι ένα ευάλωτο και άπειρα αδύναμο ον. Παρ 'όλα αυτά όμως έχει και την ιδιότητα να διατηρεί την ψυχική του υγεία όσο μπορεί σταθερή και να αντέχει στις σκληρές και δύσκολες καταστάσεις.

Η ψυχική ανθεκτικότητα του ατόμου προφανώς ενδυναμώνεται όσο αυτό αποκτά εμπειρίες δηλαδή μεγαλώνει ηλικιακά. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας, ο άνθρωπος αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι για να επιβιώσει σε αυτό τον κόσμο ως ενήλικας θα πρέπει να σταματήσει να είναι τρωτός και υπερβολικά ευαίσθητος όπως συνήθιζε να είναι σαν παιδί και να αποκτήσει ανοσία στον ψυχικό πόνο. Αυτή η διαδικασία είναι επίπονη και δύσκολη. Ο έφηβος νιώθει υπερβολικά δυνατός και την επόμενη στιγμή αφάνταστα αδύναμος, προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα πολύ λεπτό σχοινί. Μέσα από τις υπερβολές κατορθώνει να διατηρήσει τον χαρακτήρα του και την ανθεκτικότητά του, ξέρει ότι αναγκαστικά πρέπει κάπως να σταματήσει να είναι εύθραυστος και ευάλωτος ώστε να αποκτήσει μιαν ακεραιότητα που θα τον βοηθήσει να συνεχίσει την πορεία του στη ζωή.

Πιο συγκεκριμένα: όταν είσαι τρωτός νιώθεις ότι η οποιαδήποτε γνώμη προσπαθεί να εισχωρήσει μέσα σου και να σου αλλάξει τη στάση που κρατάς για τον κόσμο. Δεν μπορείς να έχεις ελευθερία, νιώθεις αδύναμος, φυλακισμένος στους φόβους σου. Αισθάνεσαι ότι όλα είναι δύσκολα και δεν είσαι ικανός να κάνεις τίποτε. Ζορίζεσαι να απολαύσεις τις ομορφιές της ζωής, πιστεύεις ότι όλα απαιτούν μια προσπάθεια την οποία δεν έχεις τη δύναμη να καταβάλεις. Καταλαβαίνεις ότι μέσα σου η ακεραιότητά σου έχει φθαρεί και δεν είσαι ανθεκτικός στον κάθε πόνο. Χωρίς την ανθεκτικότητα της ψυχής σου σου φαίνονται όλα βουνό .Η εμπειρία μου από την έλλειψη ακεραιότητας ήταν πολύ σκληρή, έντονη αλλά ευτυχώς σύντομη. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε καθώς φοβόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό, ένιωθα αδύναμη ότι δεν είχα κανένα στήριγμα, ότι περιπλανιόμουν σε μιαν απέραντη έρημο ψάχνοντας απεγνωσμένα για νερό. Το νερό αυτό που έψαχνα ήταν ο εαυτός μου, η σιγουριά μου, η ευτυχία, η ηρεμία, όλα τα αγαθά αυτού του κόσμου που δεν μπορούσα να απολαύσω λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης στον εαυτό μου. Αυτό που με βοήθησε να ξεφύγω από αυτή τη φριχτή εμπειρία ήταν η πίστη μου σε καλύτερες μέρες, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, η Μονάδα Εφηβικής Υγείας και άλλα παιδιά που πέρασαν από την ίδια διαδικασία και μου μετέφεραν τις εμπειρίες τους όπως είμαι διατεθειμένη να κάνω κι εγώ για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες .Αυτό που έχω να πω στους εφήβους που βασανίζονται είναι να μιλήσουν στην οικογένειά τους, σε ανθρώπους που εμπιστεύονται, να ζητήσουν βοήθεια από τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας και σίγουρα θα έρθει μια μέρα που θα νιώθουν πως πατούν γερά στα πόδια τους και θα είναι αληθινά ευτυχισμένοι.