| Γράφει η: Εύα Μυλωνά |
Ο καθένας από εμας θα μπορούσε να γεμίσει σελίδες ολόκληρες στην προσπάθεια του να προσεγγίσει αυτό που λέμε μοναξιά... συντίθεται από χιλιάδες πράγματα μα ποτέ δεν γνωρίζουμε εξ' ολοκλήρου από τι. Στην πορεία της ζωής ήρθε η στιγμή που συνηδειτοποιήσα ότι είναι μέρος του εαυτού μου.. κομμάτι μου... και ότι δυστυχώς..στο βάθος... εγώ την επιλέγω...Τα πρώτα βιώματα δείχνουν πως η μοναξιά είναι ανείπωτα αιφνιδιαστική.
Έρχεται εκεί που διασκεδάζεις με την παρέα σου.. εκεί που "απολαμβάνεις" ένα μεσημεριανό οικογενειακό τραπέζι.. ακόμη και εκεί που περπατάς στο κέντρο της μεγάλης πόλης κάπου χαμένος στον κόσμο.. Και ξαφνικά.. γλιστράει το χώμα από τα πόδια σου.. αναρωτιέσαι γιατί σε τσιμπάει αυτό το αγκάθι της μοναξιάς με τόση μανία ενώ είσαι κάθε άλλο παρά ''μόνος''? Δειλιάζεις μπροστά στα ίδια σου τα συναισθήματα..δεν τα αναγνωρίζεις.. είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει λύση.. δεν υπάρχει τρόπος να καλύψεις το κενό.. Δεν ξέρεις.. γιατί τις ώρες εκείνες.. που χάνεσαι μέσα στον εαυτό σου.. νιώθεις εγκλωβισμένος στη διασκέδαση σου και τους φίλους σου.. γιατί αγνοείς ότι φοβάσαι να μείνεις μόνος.. φοβάσαι να κρίνεις τον εαυτό σου.. να τον δεις στον καθρέφτη τον πραγματικό... και όχι στον καθρέφτη των ματιών όλων όσων σε περιβάλλουν.. Νιώθεις μόνος γιατί θέλεις να είσαι τέλειος.. αφού δεν είσαι σε θέση να εκτιμήσεις τα ''καλά" σου και τα ''κακά'' σου.. Και δεν ξέρεις που να αποδώσεις αυτή σου τη μοναχικότητα...
Έτσι η μοναξιά δεν γνωρίζει τόπο και χρόνο... οποιαδήποτε στιγμή μπορείς να αποσυρθείς στον εαυτό σου.. να βλέπεις μόνο τη δική σου την ύπαρξη.. είτε από ανάγκη είτε από επιλογή.. Αυτό συχνά είναι σωτήριο... συχνά καταστροφικό.. μα πάντα απαρραίτητο.. η καλύτερα.. αναπόφευκτο.! Είναι μια εσωτερική καθαρά υπόθεση.. και σπάνια ορατή... Το να είσαι μόνος.. είναι ελιξήριο.. διότι φέρνει την κάθε μικρή πληγή που σε βασανίζει στην επιφάνεια ώσπου στο τέλος δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο παρά να την γιατρέψεις... Πιστεύουμε συχνά πως τέχνη είναι να καθιστούμε τον εαυτό μας κατανοητό... ενώ είναι στ' άληθεια να κατανοούμε τον εαυτο μας. Συχνά... η μοναξιά πονάει... γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.. ότι δηλαδή κανένας άλλος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει... Πράγμα που βέβαια δεν μπορεί να συμβεί.. αφού δεν είναι απαρραίτητο..το χέρι του φίλου απλά σου δίνεται.. απλά είναι εκεί.. γιατί χρειάζεται.. κι ας μην ξέρει ακριβώς το λόγο.. και ξέρεις εσύ ο ίδιος ότι θα συνεχίσεις να είσαι μόνος... Γιατί ίσως να απολαμβάνεις τη μαγεία της παρέας.. αλλά να σου λείπει κάτι άλλο.. μια δόση αυτοεκτίμησης.. ένα πρόσωπο μακρινό...
