Φωνές Εφήβων

Κυρίες & Κύριοι,

Καλησπέρα σας. Βρίσκομαι σήμερα εδώ για να σας μιλήσω για μια ψυχική διαταραχή η οποία μαστίζει τη σημερινή εποχή, την ψυχογενή ανορεξία. Τα τελευταία χρόνια με την εμφάνιση της σύγχρονης γυναίκας ως ανεξάρτητη, ικανή, ευπαρουσίαστη, επιτυχημένη επαγγελματικά και οικονομικά, ωθεί κατά κύριο λόγο τις ευάλωτες νεαρές κοπέλες σε διαταραχή πρόσληψης τροφής, αν νιώσουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που η ίδια η κοινωνία τους επιβάλλει. Έχει υπολογιστεί ότι οι περισσότερες περιπτώσεις ψυχογενούς ανορεξίας εμφανίζονται μεταξύ των 10 και 19 ετών, ενώ σύμφωνα με την ίδια έρευνα 12 – 22 στις 1000 γυναίκες θα νοσήσουν από ψυχογενή ανορεξία κάποια στιγμή στη ζωή τους.

Στην περίπτωσή μου η αφορμή για την εκδήλωση της ασθένειας δόθηκε πριν από περίπου δύο χρόνια με την εισαγωγή μου στο λύκειο. Εκείνη λοιπόν, τη χρονιά αποφάσισα να παρακολουθήσω για πρώτη φορά μαθήματα μπαλέτου. Τα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν μέσα από το χορό ήταν πρωτόγνωρα, καθώς δεν μπορούσα να ασχοληθώ ή να σκεφθώ οτιδήποτε που δεν αφορούσε την καινούργια μου ασχολία. Όσο περισσότερος καιρός πέρναγε τόσες περισσότερες ήταν και οι ενοχές, οι οποίες ένιωθα, καθώς δεν μπορούσα να εξασφαλίσω την επιθυμητή για εμένα πρόοδο. Όταν ξαφνικά πείστηκα πως όσο περισσότερο πλησίαζα το πρότυπο της κλασσικής μπαλαρίνας τόσες περισσότερες πιθανότητες θα είχα να γίνω και εγώ μια από εκείνες τις αέρινες υπάρξεις των ονείρων μου. Πριν καλά καλά το καταλάβω η ανορεξία είχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Όλη μέρα προσπαθούσα να κινούμαι έτσι ώστε να εξασφαλίσω ότι θα απέβαλα και το τελευταίο γραμμάριο λίπους που είχε απομείνει στο σώμα μου. Σταμάτησα σταδιακά να τρώω μέχρι που έφτασα να καταναλώνω μόνο ένα κριτσίνι λίγο πριν κοιμηθώ, έτσι ώστε να εξασφαλίσω ότι δεν θα προσπαθούσα να φάω οτιδήποτε περαιτέρω από το καθιερωμένο πλέον διατροφολόγιό μου. Επιπλέον, έκανα εμετό και έπαιρνα καθαρτικά κάθε φορά που οι γονείς μου με πίεζαν να φάω κάτι επιπλέον. Δεν στεκόμουν ποτέ μπροστά σε ολόσωμο καθρέφτη γιατί αυτό που αντίκριζα ήταν ένα τέρας! Έκοβα τα χέρια μου κάθε φορά που αισθανόμουν ενοχές, κάθε φορά που τολμούσα να παρακούσω την ανορεξία. Όταν δεν ήμουν πλέον σε θέση να χορέψω και ύστερα από προτροπή της καθηγήτριας του μπαλέτου μου, δέχτηκα μετά από πολλές αντιρρήσεις να επισκεφθώ τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας του Αγλαΐα Κυριακού. Πέρασαν πολλοί μήνες και ακόμα αρνιόμουν να ξεφύγω από αυτή τη διαταραγμένη κατάσταση. Μου ήταν αδύνατο να σκεφθώ λογικά. Το μυαλό μου ήταν κολλημένο στο πώς να φάω λιγότερο. Ζυγιζόμουν πάνω από 3 φορές την ημέρα για να σιγουρευτώ ότι δεν είχα πάρει βάρος. Επίσης, πέρα από την ανορεξία βίωνα σαφή συμπτώματα κατάθλιψης μαζί με κρίσεις πανικού για τα οποία μου χορηγήθηκαν αμέσως αντικαταθλιπτικά, τα οποία μέσα σε βάθος χρόνου με βοήθησαν να ελέγξω το θυμικό μου.

Μετά από πολύ καιρό συνειδητοποίησα ότι εξαιτίας της ασθένειας του αδερφού μου από πολύ μικρή προσπαθούσα να μην επιβαρύνω τους γονείς μου. Προσπαθούσα να είμαι τέλεια. Προσπαθούσα να τους κάνω να με δουν, μέχρι που το βάρος των προσδοκιών που ένιωθα να με πλακώνει δεν ήξερα αν ήταν των γονιών μου ή δικό μου. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι η ζωή μου μου ανήκει. Το να μην τρώω ήταν το μόνο που ένιωθα ότι έλεγχα, καθώς εγώ αποφάσιζα για το τι θα έβαζα μέσα μου και όχι αυτοί. Το να αντιστέκομαι λοιπόν στην πείνα ήταν μια απόδειξη αυτοκυριαρχίας για εμένα, η οποία έπαιρνε όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις με το πέρασμα του χρόνου. Μετά από μήνες ψυχοθεραπείας ήμουν ικανή να καταλάβω καλύτερα από πού προερχόταν η ανάγκη μου να στερηθώ το φαγητό. Ακόμα και τότε όμως δεν ήθελα να απαλλαγώ από την ανορεξία. Φοβόμουν πως όλοι όσοι νοιάζονταν για εμένα θα έφευγαν μακριά ύστερα από την αποκατάσταση της υγείας μου. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα ότι οι άνθρωποι γύρω μου νοιάζονταν για εμένα ακόμα και αν παρακινούνταν από ένα αίσθημα λύπησης. Δεν με ένοιαζε τίποτα γιατί επιτέλους με έβλεπαν!! Ανησυχούσαν, ρωτούσαν, φοβόντουσαν, νοιάζονταν για το αν θα ήμουν καλά. Για αυτό το λόγο κάθε φορά που έτρωγα παραπάνω ένιωθα πως όλα τελείωσαν. Πως ήμουν επίσημα πλέον βουλιμική. Έκλαιγα για ώρες και προσπαθούσα να εκδικηθώ τον εαυτό μου. Αρχικά προσπαθούσα να αποβάλλω το φαγητό που είχα καταναλώσει πριν από λίγο με τη βοήθεια επαναλαμβανόμενων εμετών και αργότερα έκοβα τα χέρια μου ως ένδειξη τιμωρίας για την ανυπακοή που είχα προβάλλει.

Δεν μπορώ να πω πως έχω ξεπεράσει ολοκληρωτικά την ανορεξία, ούτε ότι έχω αφήσει για πάντα πίσω μου αυτό το τερατάκι, το οποίο μου υπενθυμίζει πως όσο και να προσπαθώ ποτέ δεν θα μπορέσω να κατακτήσω τους στόχους μου. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβω ότι άφηνα τη ζωή να φύγει μέσα από τα χέρια μου, ότι εγκατέλειπα σιγά σιγά όλα όσα λάτρευα. Φέτος για πρώτη φορά μετά από δύο ολόκληρα χρόνια, αποφάσισα να βγω έξω με τους φίλους μου. Δεν μπορώ να πω πως ήταν εύκολο. Δεν μπορώ να πω πως δεν έτρεμα και μόνο στην ιδέα ότι θα πηγαίναμε να φάμε, αλλά η συναναστροφή μου με τα παιδιά της ηλικίας μου ήταν ικανή να μεταβάλλει την εικόνα που είχα για το σώμα μου και να με βοηθήσει να ξαναβρώ την αυτοπεποίθησή μου. Τα συναισθήματα αυτά ήταν ακόμα πιο δυνατά από το φόβο και την ανασφάλεια που μου προκαλεί καθημερινά η ανορεξία. Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να απαλλαγώ από αυτό το τερατάκι, το μόνο που ξέρω είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα να φανταστώ την κατάσταση στην οποία επρόκειτο να βρισκόμουν αν δεν είχα απευθυνθεί σε γιατρούς εξειδικευμένους πάνω στα θέματα των διατροφικών διαταραχών.

Επιπλέον, θα ήθελα να προτρέψω όλους τους εφήβους, οι οποίοι τυχόν αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τη διατροφή τους να μην διστάσουν να ζητήσουν βοήθεια γιατί απευθυνόμενοι στη Μονάδα Εφηβικής Υγείας θα έχουν θα έχουν την ευκαιρία να συναναστραφούν με ανθρώπους, οι οποίοι είναι ικανοί όχι μόνο να τους βοηθήσουν να ξεπεράσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αλλά και να κατανοήσουν την τραυματισμένη ψυχική τους υπόσταση.

Τέλος, για αυτούς τους λόγους θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου την κα. Τσίτσικα, την κα. Μεγαλογένη και την κα. Κοντελέ για την αγάπη και τη φροντίδα πέρα από τις ιατρικές γνώσεις και συμβουλές που μου προσφέρουν και την οικογένεια μου που μέχρι σήμερα μου συμπαραστέκονται στον αγώνα που δίνω. Ακόμα θα ήθελα να ευχαριστήσω την καθηγήτρια του μπαλέτου, την κα. Popescu M., η οποία με βοήθησε να βρω τη δύναμη να ζητήσω βοήθεια, αλλά και τους φίλους μου χάρη στους οποίους μπόρεσα να ανακαλύψω και να εκτιμήσω τη Μαρία.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Σαββιδάκη Μαρία