Βέρα Κόκκαλη, φοιτήτρια Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών
Επιστημονικός Συνεργάτης
Μονάδα Εφηβικής Υγείας
Β΄ Παιδιατρική Κλινική Παν/μίου Αθηνών
Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. Κυριακού»
Όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος, γλώσσας, θρησκείας και πεποιθήσεων, έχουν ορισμένα θεμελιώδη και αναφαίρετα δικαιώματα, στο πλαίσιο της αξιοπρεπούς διαβίωσης και ανάπτυξής τους. Ωστόσο, καθώς ανήκουν σε μία ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα, ανέκαθεν ήταν τα πρώτα θύματα στις παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Έτσι, με στόχο την πάταξη αυτού του φαινομένου κοινωνικής παθογένειας, τα Δικαιώματα του Παιδιού κατοχυρώνονται μέσα από την αντίστοιχη διεθνή Σύμβαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, η οποία αποτελεί μία πράξη διεθνούς δικαίου με μεγάλη νομική και ηθική αξία. Στα άρθρα της περικλείονται μια σειρά από τα βασικότερα δικαιώματα του παιδιού, τόσο των ατομικών και πολιτικών, όσο και των πολιτιστικών, οικονομικών και κοινωνικών, θεσπισμένα με κύριο γνώμονα την αρχή «για το καλύτερο συμφέρον του παιδιού». Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, δεσμεύει όλα τα δημοκρατικά κράτη να προστατεύσουν τα νεαρά μέλη του κοινωνικού συνόλου, αντιδρώντας σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, ρατσισμού και φραγμού στην ελεύθερη ανάπτυξη της παιδικής ηλικίας, αναγνωρίζοντας την ίδια στιγμή την ειδική προστασία που χρήζει η τελευταία.
Όμως, ρίχνοντας μία ματιά στον κόσμο, αντιλαμβανόμαστε πως τα φαινόμενα παραβίασης των δικαιωμάτων των παιδιών συνεχίζουν να υφίστανται και να ανθούν ,τόσο στις υπό ανάπτυξη χώρες του πλανήτη, όσο και στις ανεπτυγμένες που ανήκουν στη Δύση. Το πρόβλημα βεβαίως ,παίρνει άλλες διαστάσεις στην εκάστοτε περίπτωση. Όπως και να έχει όμως, είναι πραγματικά θλιβερό το γεγονός ότι εν έτει 2015 υπάρχουν ακόμη εκατομμύρια παιδιά που μεγαλώνουν υπό ακατάλληλες και επικίνδυνες συνθήκες.
Για να μιλήσουμε λίγο πιο συγκεκριμένα, ας αναλογιστούμε πόσες αθώες ψυχές πέφτουν θύματα πολέμου ή οργανωμένων κυκλωμάτων παράνομου κέρδους που εμπορεύονται παιδιά, τα οποία και εξωθούν στην πορνεία, στην επαιτεία , ή στην εργασία υπό δυσμενείς όρους. Δε λείπουν και άλλες εξίσου ακραίες περιπτώσεις, με παιδιά υποσιτισμένα και παραμορφωμένα από την αβιταμίνωση και τις επιδημίες. Ακόμη και το αγαθό της εκπαίδευσης όμως ,αποτελεί μακρινό όνειρο για 100 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως αφού το κουδούνι του σχολείου δε χτυπά για αυτά.
Αν τα παραπάνω φαντάζουν κάπως μακρινά από τη δική μας πραγματικότητα, τότε εύκολα μπορούμε να στρέψουμε την προσοχή μας σε φαινόμενα παραβίασης που απασχολούν συχνότατα κοινωνίες αντίστοιχες με τη δική μας. Πράγματι, όλοι μας γνωρίζουμε ότι περιστατικά ψυχολογικής και σωματικής βίας κατά των παιδιών είναι συχνότατα, ενώ ακόμα και η παραμέληση εκ μέρους των γονέων έχει ως αποτέλεσμα την ελλιπή ηθικοπνευματική καλλιέργεια των παιδιών. Όλα αυτά στο σύνολό τους, τραυματίζουν τον εσωτερικό κόσμο του παιδιού, ευτελίζουν την προσωπικότητά του, αποτυπώνοντας στο υποσυνείδητό του βιώματα που είναι υπεύθυνα για την αναπαραγωγή της ασχήμιας στην κοινωνία μας.
Θεωρώ πως έχουμε το χρέος, κυρίως απέναντι στη συνείδησή μας να αγωνιστούμε με κάθε μέσο που διαθέτουμε, ώστε να τηρούνται τα Δικαιώματα του Παιδιού στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Είναι επιτακτική ανάγκη για τη δημιουργία υγιών και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, και ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως στα πρόσωπα των παιδιών αντικρίζουμε την ελπίδα, αφού το μέλλον είναι στα χέρια τους. Ως ενήλικες λοιπόν, οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε προπάντων με αγάπη , σεβασμό και αίσθημα ευθύνης.